പതിനേഴുവയതിനിലേ
മൂന്നു വര്ഷം മുന്പ്
കാറപകടത്തില്
മകനെ നഷ്ടപ്പെട്ട
ഒരു സ്ത്രീ
ട്രെയിനില് വെച്ച്
തന്റെ എതിരേ സീറ്റിലിരിക്കുന്ന
പതിനേഴുകാരനെ നോക്കി
കണ്ണെടുക്കാതെ
"മോനേ നിനക്കെന്റെ
കുട്ടിയുടെ മുഖമാണല്ലോ "...യെന്ന്
വിചാരപ്പെടുമ്പോള് ,
എതിരേ സീറ്റിലിരിക്കുന്ന
പതിനേഴുകാരന്
കണ്ണെടുക്കാതെ തന്നെ
ആ സ്ത്രീയെ നോക്കി ;
"കൊള്ളാം ,ഇത്തിരി
പ്രായക്കൂടുതലുന്ടെന്നെയുള്ളൂ
ഇപ്പോഴും നല്ല മൊതലാ ..."ണെന്ന്
അല്പ്പം കൂടി കടന്ന് വിചാരപ്പെടുന്നു .
ട്രെയിന്
എറണാകുളത്തെത്തുമ്പോള്
പതിനേഴുകാരന്
ആ സ്ത്രീയോട്
"ഇവിടെയിറങ്ങിയാലോ ?"
എന്നുകൂടി ചോദിക്കും .
അങ്ങനെയെങ്കില്
അത്
അവന്റെ കുഴപ്പമല്ല .
7 comments:
കാലത്തിന്റെയോ...? പ്രായത്തിന്റെയോ...?
:D :D
വായിച്ചപ്പൊ ഒരു വിഷമം മാഷേ.
കവിത വളരെ നന്നായി എന്നു പറയണ്ടല്ലോ.
പതിനേഴിന്റെ ഒരു കുഴപ്പം ...നല്ല കവിത മാഷേ
ദാസാ നിന്നെ സമ്മതിക്കണം.. :)
അതെ.
അതവന്റെ കുഴപ്പമല്ല.
‘കലി‘ യാണു കാലം ഭരിക്കുന്നത്
ആശംസകള്
nalla kavitha
Post a Comment